Yabancı dil öğretimi alanında, dil öğrenicilerinin düzgün sesletime sahip olmaları, dinleme ve konuşma becerileri başta olmak üzere pek çok alanda kendilerine güvenmelerini arttıracak ve dil oğrenmeye olan eğilimlerini olumlu yönde etkileyecektir. Çünkü, bir hedef dili konuşucusuyla etkileşime girildiğinde ilk dikkat çeken unsur konuşucunun telaffuzudur. Aksi durumda, zayıf sesletimleri nedeniyle, yetkin seviyede dilbilgisel ve sözlüksel üretimde bulunsalar bile, yanlış anlaşılabilir ve etkili iletişimden uzaklaşabilirler; bu durum, dilöğrenicisinin, yabancı dilde üretimde bulunmaya karşı direnç göstermesine neden olabilir. (Lund,2003).  Bu hususta, sesletim oğretimi oldukça önem arz etmektedir, fakat zor ve karmaşık olarak algılanan yapısı nedeniyle sesletim öğretimi yabancı dil sınıflarında göz ardı edilmektedir. İletişimsel dil oğretiminin önem kazanmasıyla birlikte, sesletim öğretimi önem kazanmıştır ve araştırmacılar bu alanda da çalışmalar yapmaya başlamışlardır. (Elliot,1997).  Anadili konuşucusu yetkinliğine sahip olmak, sesletim oğretiminde öncelikli çıkış noktası olmasına rağmen, yetişkin yabancı dil öğrenicilerinin erken çocukluk sonrası bunu başarmasının zor olacağının ileri sürülmesinden dolayı (Moyer, 2004; Scovel, 2000), daha çok konuşmada akıcılık ve anlaşılırlık esas alınarak sesletim oğretimi yapılmasının daha gerçekci olacağı belirtilmiştir. (Jerkins,2000,2002).      

Sibel Hişmanoğlu