‘Türkçedeki ünsüzlerin boğumlanma yerlerinin tasnifi, günümüz dilbilgisi kitaplarında  olması gerektiğinden farklı yapılmıştır. Mesela, bu tasniflerde, aslında birer diş eti ünsü-zü olan /r/ ve /l/ ünsüzleri, birer ön damak ünsüzü olarak; birer diş eti ardı ünsüzü olan /ş/, /j/, /c/, /ç/ ünsüzleri, birer diş eti ünsüzü veya birer damak-diş ünsüzü olarak; birer diş eti ünsüzü olan /d/, /t/, /n/, /r/, /l/ ünsüzleri, birer diş ünsüzü olarak gösterilmiş-lerdir. Ancak modern fonetik ve laboratuvar araştırmaları, bunlardan daha farklı ve net sonuçlara ulaşılmasını sağlamaktadır.’ (M. Volkan Coşkun, Türkçenin Ses Bilgisi, 2010, s. 63-64)